Het lange wachten

(door Rob, de vader van Esmée)

Vanmiddag was het dan eindelijk zover. Om ongeveer één uur, iets later dan gepland, is de operatie begonnen. Voor ons zit er niets anders op dan wachten. Op zijn vroegst tegen een uur of zes hopen we op een telefoontje met nieuws over hoe de operatie is verlopen.

Ik mocht Esmée begeleiden tot in een ruimte vlakbij de operatiekamer. Daar werd ze voorbereid voor de operatie. Esmée voelde zich heel erg op haar gemak. Ze vertelde het ziekenhuispersoneel honderduit over school, hobby's, sport en over haar degoes. Ze moesten erg lachen om de knuffel die ze tot op het laatste moment voor de operatie bij zich droeg. Een soort hondje dat aparte geluidjes maakt en trilt. Daarna kreeg ze een slaapmiddel. En voor ons is het lange wachten begonnen.